Θα κρατήσουν οι χοροί

Φεύγουν και οι τελευταίοι. Αυτοί που μας δείξαν πως να ξεχωρίζουμε τη δημιουργία απ' το κάθε τι σαχλό. Ευτυχώς για εμάς δε μας έμαθαν μόνο πως να κάνουμε το έρεβος ποίηση. Δεν μας σήκωσαν μόνο ως την απάτητη κορφή της μουσικής. Μας έμαθαν ν' αγαπάμε και σε τέτοιες ώρες μας μάθανε και πως να τους (από) χαιρετάμε με τα δικά τους λόγια.

 Έτσι δεν είναι αιώνιε Νιόνιο;

Τραγούδια έγραψες για φίλους κι έμοιαζε μ' αλήθεια η κάθε σου ψευτιά. Κοίτα ! Άκου ! Οι φθόγγοι σου όλοι εκεί είναι για να σου φέγγουν να βαδίζεις, μέσα στα χρόνια που αλλάζουν κι όμως μοιάζουν.

Αηδόνι, πες μας απ' του δικού σου μπλουζ τα ύψη, τι απόμεινε από τα όνειρα, απ' το Ιάσιο μέχρι την Κερύνεια κι απ' το μπουμ του '40 στους σύγχρονους ρυθμούς. Ας κρατήσουν οι χοροί ποιητή μας, γιατί έτσι νικιέται ο φόβος και ανθίζει η ελπίδα.

Δε φοβάμαι πια, και ξέρω γιατί. Γιατί δεν είν' οικόπεδο τούτος ο τόπος που τον καταπατούνε, είναι χώμα ιερό που φυτρώνει μέσα μας. Κι αν βγω απ' αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει. Μόνο ο ουρανός, ο ήλιος, ο δρόμος που με καλεί ξανά. Κανένας σκάρτος φίλος κι ούτε φυσικά εκείνος που ήθελε αλλαγή πάντων των άλλων, δίχως να αλλάξει αυτός. Μα θα σηκωθώ και μαζί θα σηκώσω τον ήλιο πιο ψηλά να τον δούνε τα παιδιά. Τα παιδιά που έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.

 
Φύσα θάλασσα πλατιά λοιπόν και πάρε μακριά τούτο τον καημό. Εμπόροι πάντα θα πίνουν το κρασί μας, μα ακόμα δεν κατάφεραν να ρουφήξουν την ψυχή μας. Παίρνουν την αλήθεια μας και μας την κάνουν λιώμα, μα εκείνη ξαναγεννιέται κάθε φορά που ανάβει η συγκέντρωση κι όλα είναι συνειδητά.
Μ' αεροπλάνα και βαπόρια θα ταξιδεύουμε αιώνιο ταξίδι, προς τη γιορτή που δεν ξανάδαμε ποτέ στη ζωή μας τη σκυφτή· μια γιορτή που κρατάει μέσα της όλη τη μνήμη και τη φωτιά, τον πόνο και τη χαρά, την Ελλάδα και τον άνθρωπο.
Γιατί αυτό ήταν πάντα το τραγούδι σου, Διονύση —μια υπόσχεση πως, όσο υπάρχει ρυθμός και καρδιά, θα κρατούν οι χοροί.

Σ' ευχαριστούμε. Σ' ευγνωμονούμε.
Κ. Καραγιάννης