Σκότωσε μέσα σου αυτό που απεχθάνεσαι

Κόλαση πραγματική.. Αβάσταχτη θλίψη.. όλεθρος. Απ´ την πυρά και το βυθό στο έλεος της πλημμύρας.. Έχουμε θύματα, τις εικόνες, το τοπίο τους βόρειους και τους νότιους. Τι μας κρατά απ' το να παραδεχθούμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο; Τι μας κάνει να θέλουμε όλο και περισσότερο να απέχουμε απ' οτιδήποτε χαρακτηρίζει την ιδιότητά μας ως πολίτες; Γιατί διστάζουμε να υπογράψουμε την απελευθέρωσή μας; Γιατί; Αν θες πραγματικά να σωθείς πρέπει να σκοτώσεις τον Πολάκη που ζει μέσα σου. Το πωλητή και τον πελάτη. Το μαγαζάτορα και τον γαλαντόμο θαμώνα του. Πρέπει να πνίξεις μέσα σου τον Τσίπρα, τον Καμμένο και τον Κυριάκο που σε στοιχειώνουν και θα σε στοιχειώνουν. Πρέπει πριν ανοίξεις το στόμα σου να χαλιναγωγήσεις το πάθος που σε μαστιγώνει και σε κάνει να νιώθεις υποχρεωμένος να πεις τη γνώμη σου και να παλέψεις με αυτά τα κατασκευασμένα πρότυπα που ζεις. Γιατί όλοι αυτοί που χθες, σήμερα κι αύριο κατηγορούνται, σήμερα έντονα αύριο ίσως θολά ίσως και όχι, δεν έχουν πρόσωπα. Είναι όλοι μια πάστα προτύπων που έμαθες να τους τρέφεις στο υποσυνείδητό σου ως κάτι αναγκαίο και προπατορικά δεδομένο. Και τους τρέφεις με την κοιμώμενη εγρήγορσή σου. Τους ποτίζεις με την ατελείωτη ανέχεια σου. Τους εκπαιδεύεις με την αδιαφορία σου. Κι αυτοί μεγαλώνουν, και μεγαλώνεις κι εσύ κι όλα σου φαίνονται φυσιολογικά. Θεοποιείς το «ανώφελο» και κολυμπάς σε μια θάλασσα κατασκευασμένης αμφιβολίας. Και κάθε φορά που τα πρότυπα του υποσυνείδητού παίζουν με τα όρια της ανοχής σου σκέφτεσαι επιδερμικά πως γίνεται αυτό. Πως φτάσαμε ως εδώ. Και παρόλο που βλέπεις την συνενοχή σου συνεχίζεις να είσαι συμμέτοχος και δεν αλλάζεις τη ρότα. Φωνάζεις, κλαις, σε πεθαίνουν (!) και λίγο πριν σπάσεις τα δεσμά σου έρχεται το ναρκωτικό της λήθης σου…. « ανώφελο, δεν αλλάζει, την πάρτη μου». Και τότε εκείνοι κερδίζουν μέτρα στην ανοχή σου.. Κι άλλα.. Σε ποιον φωνάζεις; Ποιον απειλείς; Ποιον κατηγορείς; Τον βρήκες; Φάτον μέσα σου πρώτα αδερφέ ! Μέσα σου ! Γιατί μέσα σου ζει ένας Πολάκης όταν παρκάρεις σε θέση ΑΜΕΑ. Μέσα σου ζει ένας Τσίπρας όταν υπόσχεσαι κάτι και αθετείς το λόγο σου. Μέσα σου ζει ένας Καμμένος όταν χωρίς κανένα ενδοιασμό θες να πετύχεις κάτι πιέζοντας κάποιον άλλο να δημιουργήσει για σένα το δεδικασμένο… την περπατημένη.. την αρχή χωρίς εσύ να κουνηθείς από την ασφάλεια της καρέκλας σου. Έχουμε τόσα παραδείγματα.. χρόνια… πολλά. Φτάνουμε στο μη περαιτέρω και τότε ξεδιπλώνουμε τα δύο τεράστια ταλέντα μας. Το ένα γεμάτο θαυμασμό και ανθρωπισμό αξιέπαινο και το άλλο γεμάτο μίσος και κακία απύθμενη. Φιλότιμο και ….διαπιστώσεις !!! Κι όμως αυτά τα δύο ταλέντα μας καταλήγουν στον ίδιο δρόμο.. Συνδέονται κατά τρόπο μυστηριακά μοναδικό.. Που; Στις λύσεις ! Εκεί λοιπόν είναι το στοίχημα αδέρφια .. Εκεί. Στο αίμα μας έχουμε κι άλλα πρότυπα. Πρότυπα ανθρώπων πρωτοπόρων, πρότυπα Ηρώων.. Μα τις ιστορίες τους τις βγάλαμε από τα σπίτια και τα σχολεία μας. Βάλαμε τις ιστορίες των προτύπων του υποσυνείδητου που λέγαμε πιο πάνω.. Και να τα χάλια μας.. Δεν ακολουθούμε αυτούς που έχουν καρδιά, αγαπούν την πατρίδα, είναι έντιμοι και έχουν δουλέψει στη ζωή τους.. Ακολουθούμε όποιον μας κάνει συνεχώς να αμφιβάλλουμε αλλά μας κάνει το…. κέφι πρόσκαιρα.. Πώς να πιστέψεις όμως.. Πως.. Αν δεν υπακούς σε ηθικούς και πνευματικούς κανόνες πώς να γίνεις κύριος στους κοινωνικούς.. 

Ζώντας μια τραγωδία δείχνουμε απεριόριστη αλληλεγγύη κι αυτό είναι η ελπίδα.. Με σεβασμό να κρατήσουμε τον πόνο της άδικης και πικρής απώλειας τόσων ψυχών σφαλισμένη στην καρδιά για πάντα…. Ας κάνουμε γνώση βαθιά το μόνο που μας ενώνει και θα μας ενώνει πάντα.. την πατρίδα ! .. Ας μπούμε στο μπλε παραβάν με μνήμη και ας μην αναζητάμε άλλο το φως εκεί που το σκοτάδι ρίζωσε.. Ας σκοτώσουμε μέσα μας πρώτα αυτό που μας πληγώνει.. Εκεί ζει η λύση που ψάχνουμε… 

Κ. Καραγιάννης